YAŞAM ATÖLYESİ 🌿

  Birkaç yıl öncesinde tek başına yaşamayı, sinemaya gitmeyi hatta bir yerde oturup yemek yiyip çay içeceksin deseler çok korkar hatta üzülürdüm. Aklıma bile getirmek istemez çevremi, kafamdaki sesleri başka insanlarla beraber olarak susturmaya çalışırdım. Hayatımda hiçbir zaman yalnız olmamıştım ki. Nerden bileyim o zamanlar yalnızlığı. Lisede, üniversitede, dışarıda hatta kaldığım yurtta. Hep yanımda istediğim veya istemediğim birileri olmuştur. Tanımadığım kalabalıklara karışmışımdır. Diyorum ya korkuyorum yalnız kalmaktan, kendi başıma bir şeyler yapmaktan. Hayal bile etmek istemedim. 4-5 Farklı arkadaş gruplarım, hep o tatlı, güler yüzlü ve sevecen kişi olup insanlarla iletişim kuran sosyal biriydim ben. ŞİMDİ... 24 yaşındayım. Yalnızım. Tek başıma yaşamayı öğrenmek zorunda kaldım. Tek başıma sinemaya gitmeyi, yemek yemeyi, bir kahve içmeyi, alışveriş yapmayı öğrendim. :) Ama bir gün deselerdi ki tek başına iyileşmeyi bilmeli ve öğrenmelisin. Bu mümkün değil yanımda her zaman ...

Bazen tek başımayken sessizlik içinde kendi gürültüme bile katlanamıyorum ve içimdeki, zihnimdeki o sesler yük olmakla beraber beni yiyor ve bitiriyor.  Kendi kendimle konuşuyorum en başta, kendimle arkadaşlık bağı kurmaya çalışıyorum. Kendime anlatıp kendim cevaplıyorum bazı soruları. Soruların muhattabı ben miyim sanırım değilim. Peki neden cevaplayan ben oluyorum. Çünkü belirsizliği yitirmeye ihtiyacım var. Soru işaretlerinin gitmesi için muhattabı olacak kişiyle sorular ve şüpheler daha da çok artıyor gibi. Cevap aramaya ve bulmaya çalıştıkça ilginç ve komik olanı soruların daha da gürültü şeklinde kafamın içinde beni iyice bastırmaya başlaması...  KENDİMİ SORULARLA BOĞUŞURKEN BULUYORUM ADETA. ama sonra fark ediyorum ki her soru benim düşmanım, duygularımın zihinsel boyutu. Öfkem, kırgınlığım, şüphelerim, kinim, affedemeyişlerim, sineye çekemeyişlerim ve çırpınışlarım. Duygularımı zihinsel boyutta sorguya çekiyorum meğersem.  Bazen en üzücü olan da bunun farkında olup...

 Herkese merhaba:) bugün belli bir aradan sonra tekrar içimde oluşan bir özlem ve yeniden yazma hasretiyle biraz kırıcı ama yüzleştirici bir konuyla misafir olarak geldim. Geçmişteki insanlara, geçmişte kurduğumuz bağlara sıkı sıkıya sarılmak ve onlara kopamazmışcasına bağlanmak... Neden böyle veya böyle mi olacak diye düşündüğünüz oldu mu hiç. Ardımızda bıraktığımız onca insan var ama birini ya da birilerini koparıp atabilmek ne mümkün. Başkalarını bu kadar kolay unutmuş veya anılarda bırakmışken birilerini anılarda olsa dahi içimizde şu an yaşatmak neden ? Bunun en büyük nedeni Zeigarnik etkisi dediğimiz etki. Zeigarnik etkisi psikolojide bitirilmemiş ve tamamlanmamış işlerin insan üzerinde oluşturduğu duygusal ve zihinsel anlamda kullanılan bir yük aslında. özellikle duygusal ilişkilerde kendini gösteren bu etki insanlar için aşılamaz gibi gelsede süreçte doğru bir yaklaşımla azalmaya başlayan ve etkisini yitiren bir durumdur. Gelin bunu biraz daha somutlaştıralım; Şu an aklınız...

Selam nabersiniz? umarım iyisinizdir ben iyiyim idare ediyorum diyeyim daha doğrusu. Canım çok sıkıldı ve sohbet yazısı oluşturayım dedim. Hatta bunu ilk yazı şeklinde başlatıp belirli bir sırayla bazı günlerde -CANIM İSTEDİĞİNDE YANİ- #gelinsohbetedelim başlığı altında içimi de dökerek belki de yazıyı okuyup kendini açmak isteyenleri de dinleyerek sohbet etmiş olacağım. Çok uzun olmayacak zaten kısa ve öz:)       Sohbet #1 Giriş faslını da yaptıktan sonra bahsedeyim biraz şu aralar neler yapıyorum. İlk olarak mezun olduğumu belirtmek isterim. Pdr ' yi bitirdim ve artık 4 yıllık üniversite hayatımı tamamlamış oldum. Kepimi de attım rahatladım açıkçası:)))) Tabii biraz burukluk da var içimde artık öğrenci olmamak, sevdiğin insanlardan uzağa gitmek. Mersin'de üniversiteyi okuduğum için ve çoğu sevdiğim arkadaşlarımla da başka şehirlerde yaşadığım için ayrı kaldık tabii. Telefondan iletişimdeyiz sürekli ama yüz yüze olduğu keyfini vermiyor hak verirsiniz ki. Bu açıdan biraz ...

 Son zamanlarda çokça sorguladığım bir konu, samimiyet! kimde var kimde yok gerçi somut bir şey değil ama insanlarla iletişim kura kura artık hızlı bir şekilde duygu düzeyinde geçen bir şey oldu. İşin garip tarafı artık samimi insanların da samimiyetini sorguluyorum. Sırf travma yaşatan samimiyetsiz insanlar yüzüne güzel insanların da bu noktada sorgulamasını yapmak bazen vicdani rahatsızlık hissettirmiyor değil. Bazı anlarda en yakınımdaki insanların hatta ailemin bile bana karşı samimiyetini sorguladığım zamanlar oluyor. Acaba diyorum bir çıkar için mi bu insanlar yanımda acaba benden bir şey bekliyorlar mı vs. düşünmeden edemiyorum ama sonrasında kendi kendime bu düşünceyi daha olumlu ve sağlıklı bir düşünceye dönüştürmeye çalışıyorum. Ah bu düşünceler gerçekten akılcı olmayanı bazen yiyip bitiriyor insanı. Hele ki çok düşünen biriyseniz. Ben öyleyim çok düşünürüm her şeyi çok düşünürüm. Eskiden de böyleydim ama bir ara ne güzel bırakmıştım fakat son iki aydır çok fazla düşünüyo...

 Son zamanlarda çok fazla düşündüğüm konulardan biri. Her şeye nasıl yetişeceğim ya da nasıl yetişebilirim. Ne kadar düşünsem de işin içinden çok fazla çıkamıyorum.  Kpss, okul dersleri, hayat koşturması, staj, okumalar, danışma vs vs. o kadar çok şey var ki bunları yapacak enerjim hiç yok. Birini yapsam biri darılıyor hiçbirini yapmasam ben sıkılıyorum. yemin edebilirim sadece sıkıldığım için bir şeyler yapıyorum. Sadece odak noktam diğerlerine nazaran kpss çalışmaya yönelik o da yeterli düzeyde mi hiç emin değilim.  Bazen hiçbir şey yapmak istemiyorum hatta çoğu zaman öyleyim son dönemlerde. Nedenini gerçekten bilmiyorum. Aslında biliyor gibiyim ama bilmiyorum:)  birde kendimde bir şey keşfetmek üzereyim sanırım bende hiperaktivite var. Ders çalışırken ellerim ayaklarım Max 3-5 dakika sonra oynamaya başlıyor sdfghj bu durumda aklıma başka bir şey gelmedi ve kendime teşhis koydum sıfır araç gereçle gerçi gözlem de bir araç neyse. Onun dışında kitap okumayı çok seviy...

 Ne kadar güzel bir ifade öyle değil mi? KOŞULSUZ KABUL VE KOŞULSUZ SAYGI... Az kelimeler ama ne çok şey anlatıp hissettiriyor insana.  Burda teorik terimlere hiç girmeyeceğim eskiden olsa teoriğin teoriğine girer öğretmen gibi açıklardım bir şeyleri ama kelimeler çok açık ve net aslında.  Şu dönemde bu dönemde değil her dönemde insanlarda olması gereken en önemli nitelikler. Ki bencesi sencesi yok böyle bir durumun meli malısı var. İnsan yargılanmadığı, eleştirilere zalimce maruz kalmadığı, onu anlayan, dinleyen, destek olan, yanında olunca kendisi olabildiği, aklında şüphelerin olmadığı kimselere ihtiyaç duyuyor. Kim duymaz ki? Dün en yakınım diye nitelendirdiğim 2 yakın arkadaşım tarafından resmen içlerinde beni kabullenmediklerini ya da kabullenirken zorlandığını söyledikleri ifadelere maruz kaldım. HAYATIMIN EN KÖTÜ DÖNEMİNDEYİM her anlamda. Böyle zamanlarda insan daha çok yanında olacak birini arıyor ama onlar bu noktada beni itmek için konuştular ve inanın o kadar ...

Selamlar, bilmiyorum ne kadar oldu ama uzun bir ara olduğunun farkındayım. Canım o kadar sıkıldı ki biraz sohbet etmeye ihtiyacım olduğunu düşünüyorum. Şimdi sizlerden istediğim şu aslında ki GERÇEK ANLAMDA İSTİYORUM BUNU. Ben kendimden biraz bahsedeceğim, neler yapıyorum ya da yaptım, nasıl hissediyorum, ne düşünüyorum, kendime göre kirli çamaşırlarımla beraber :) ki işin bence en keyifli yanı da bu olcak biraz malzemeli olsun, kendimi anlatacağım. Sizler de yorumlara kendinizle ilgili şeylerden kısa ya da uzun fark etmez bahsedeceksiniz ya da etseniz çok daha iyi olur. İsterseniz bir derdinizi anlatın isterseniz soru sorun ne geliyorsa içinizden. Hazırsak ben kendim başlıyorum.                                               ilk olarak neler düşünüyorum. Açıkçası düşündüğüm çok şey var ya. Hangi birinden başlasam bilemiyorum. Ama ilk olarak biraz eğitimden gireyim....

  Gönül  SELAM :) Bugün geçenlerde izlemiş olduğum Gönül filmi hakkında konuşmaya geldim. Başrollerinde Erkan Koçak Köstendil, Hazar Egüçlü, Şevval Sam gibi birçok usta ve ünlü ismin yer aldığı film izlemiş olduğum en garip duyguları hissettiren filmlerden biriydi. Duygumu film esnasında ve sonrasında olsun anlamlandırmaya çok çalıştım ama yine de yeterli olmadı. Hatta arkadaşımla beraber izlediğimiz için onunla da filmden sonra bir tartışma yaptık fakat sadece duygularımın biraz tuhaf olduğunu ifade edebildim.  Film böyle bozkIr yaşamını anlatan bir film. Muhtemelen doğu illerinden birinde geçen bir film. Konusundan bahsedeyim hemen. Başrolde bir kızımız var. Bu kızın akıl sağlığı çok yerinde değil ve ailesi bunu evlendirmek istiyor fakat kız hiçbir şey anlamadığı için bu evliliğe karşı koyamıyor çünkü izlerken göreceksiniz ki küçük bir çocuk gibi aslında. :( (Her ne kadar genç yetişkin bir kız olsa da) Fakat evleneceği gün düğününde başka bir adama karşı bir şeyler his...